Klasik edebiyatın en önemli didaktik şairlerindendir. Şiirlerinde atasözlerinden, hikmetlerden, düşüncelerden geniş ölçüde yararlanır. osmanlı toplum düzeni, şiirine bütünüyle yansır. Dünyanın geçiciliği, kanaat, tevekkül, dinsel öğütler, iyilik, güzellik, doğruluk şiirlerinin başlıca temalarıdır. Klasik edebiyatta hikmetli, öğretici, atasözlü şiir söyleme çığırını açan odur. Şiirleri yüzyıllar boyu “atasözü” gibi dillerde dolaşmış, çağında “Şeyhüş Şuarâ” olarak tanınmıştır.
O, bir duygu adamı değil, bir düşünce adamıdır. Şiirlerinde, rahat söyleyiş yaratan kusursuz bir nazım tekniği vardır. Mazmunlara, cinaslara, söz sanatlarına düşkün olmasına karşın, şiir dili sadedir. Yaşadığı dönemin en güzel İstanbul şivesi, onun şiirlerinde görülür. Klasik şiiri yaşama bağlamak, toplumsal bozuklukları yansıtabilmek için, yergi yanı ağır basan mizahlı bir üslup kullanır.
Kitapları nelerdir?
Manzum eserleri:
Türkçe Divan, Farsça Divançe, Tercümei Hadîsi Erbaîn (Câmî’den Kırk Hadis’in çevirisi), Hayriyye, Hayrâbâd (İran şairi Attar’ın bir eserinden yararlanarak yazdığı bir aşk hikâyesi), Surnâme (Padişahın şehzadeleri için 1675’te Edirne’de yapılan ve 15 gün süren sünnet şenliklerini anlatan 587 beyitlik mesnevî)
Düzyazı eserleri:
Fetihnâmei Kamaniçe (Padişah IV. Mehmet’in Kamaniçe Kalesi’ni fethetmesi üzerine yazmıştır), Tuhfetü’lHaremeyn (Nâbî’nin hac ziyaretini anlatır.) Münşeât (mektupları)